Wat een geluk dat je in dit gezin geboren bent! 😳

Hoewel ik hou van verbinden met de ander(en), is het lange tijd ook ingewikkeld voor mij geweest. Ik worstelde met het uitblijven van een gewenste liefdesrelatie. En de relatie met mijn ouders voelde bij vlagen gespannen – dan weer hard werken voor verbinding.

Jaren terug zei een dierbare iets verrassends tegen mij: ‘Wat een geluk dat je in dit gezin geboren bent.’ Are you kidding me?

Dit gezin? Hele jonge ouders – met twee kinderen – die hun handen vol hadden aan zichzelf. Zo klein als ik was, herinner ik me vooral ruziënde ouders. Liefde? Verbinding? Ik heb het in de korte tijd dat mijn ouders samen waren niet bewust meegekregen.

In mijn ontdekkingstocht moest ik zelf uitvinden hoe ik wil relateren. Ik ben gezegend met een handvol diepgaande vriendschappen. En eerlijk? Zij zijn hele belangrijke personen in mijn leven, met wie ik voor mezelf kan uitvogelen wat ik belangrijk vind in relaties.

Relateren is voor mij dynamisch: een proces van verbinden met iets of iemand.

Relateren is uniek.

Het stroomt moeiteloos. Nou ja, ook niet altijd.

Voelt soms ongemakkelijk.

Ik voel me onzeker.

Klein.

Overweldigend.

Niet gezien.

In de hoop mijn gevoelens te kunnen begrijpen of zelfs verklaren, heb ik zoveel geleerd over onderwerpen als codependency, bindings- en verlatingsangst, onveilige hechting, enzovoort.

Het zijn beperkende labels die je soms helpen om jezelf beter te begrijpen. Omdat er een algemeen beeld wordt beschreven, is er altijd wel iets wat je herkent in jezelf. Het doet me ook denken aan labels zoals AD(H)D, autisme, hoogsensitiviteit, enzovoort.

Maar het kan er juist ook voor zorgen dat je blijft hangen in hetzelfde verhaal.

Ik heb nog geen partner, omdat ik bindingsangst heb.Ik heb een emotioneel afwezige moeder en daarom ontmoet ik niet de ware.

Blijven hangen in je verleden noem ik een verstrikking. Misschien herken je dat ook wel: hoe verhalen van vroeger soms nog fluisteren in je relaties van vandaag. En zolang je verstrikt bent met je verleden, je ouders, je verhalen, blijf je je patronen ook in stand houden.

Ik zie waar ik zelf nog vasthoud aan mijn verleden, doordat sommige patronen zich blijven tonen. En ik zie het bij mijn deelnemers van de Deep Dive-trajecten, en tijdens mijn verdieping in IoPT bij dr. Franz Ruppert, samen met mijn collega-therapeuten.

Ik ben keer op keer getuige hoe IoPT een krachtige en gezonde ik een hele verdieping aanbrengt in relaties: met de ware, vrienden, kinderen en ouders. Maar ook hoe de relatie met je lichaam, je werk, je grenzen gezonder wordt. Dat is maatwerk en gaat ver voorbij alle gekaderde labels.

Relateren is niet maakbaar, maar een voortdurend uniek proces. En misschien is dát wel de grootste vrijheid: dat je het steeds opnieuw mag uitvinden – samen.

Op maat gemaakt.

Jouw maat.

Liefs,

Bianca

Mijn broer en ik!